Aynı yerde kalmak insan doğasına aykırı

İstikrarlı olmak zordur. Hep çizgiyi muhafaza etmek, yönünü korumak. .İnsan dalıveriyor ve sapıyor yolundan, bir uyarı cihazı da yok ki “biiip” ötsün sen sapınca. İste onun için hedeflerle çalışmak, onları yazmak, gözünün önünde tutmak ve her zaman kontrol etmek önemli ama daha önemlisi o hedefi bulmak, sana ait olanı, seni besleyeni. Ve üzerinde düşünüp kafa yormak, şekil vermek, işlemek, yaratmak, çoğaltmak ve paylaşmak.

Şu sıralar içimde bir enerji fazlası var, sürekli kontrol ettiğim, derin nefes çalışmaları ile eritmeye çalıştığım, eritmeyi ihmal ettiğimde “offf” şeklinde çıkanlar. Bu ne enerji fazlalığı içimi sıkıştıran? Yön bulamamış, dışa aktaramadığım, yerini bulamayan enerji.. Şekil veremediğim, işleyemediğim, çoğaltıp paylaşamadıklarım mı? Zincirin neresinde oldu ki tıkanma, ne güzel gidip duruyordu. Fazla yoğun tempoda kaybolmak mı bu? İhtiyaç duyduğum sessizlik mi? Sanırım evet en doğru cevap sessizlik. Zihnimde ihtiyaç duyduğum sessizlik. Olmadığında o enerjide doğru yere gitmiyor, akmıyor, kısır döngü içinde bir hortum gibi sadece içimi kabartıp duruyor ne var ne yok alıyor içine. Bilirim bu hallerimi, hayra alamet değil. Şimdi oturma zamanı kendini izleme, ölçme biçme zamanı. Hedefleri gözünün önüne alıp yoklama zamanı.

Son yıllarda duyduğum en güzel laflardan bir tanesi “değerleri onurlandırmak”. Durup düşünme zamanlarımın en güzel çıpası. Nasıl yaşıyorum, değerlerimi onurlandırarak mı? Kaytarıkçılık yapıyor bazen insan, görmezden geliyor, yalan mı? Sen görmezden gelince başlıyor gittiğin yolda tıkanmalar, zorlanmalar. Oysa ki “refah” geliyor sen yaşadıkça değerlerinle, geliyor sen zamanı iyi kullandıkça. Bazen arsızlaşıyor insan, ondan mı olsun, bundan mı olsun? Eh ondan da olsun bundan da olsun! Di mi ya? Sonra bi bakmışsın ortada sadece yorgunluk kalmış.  Çok çalışmak yormuyor adamı sadece hedeften şaşmak, boşa zaman harcama hissi yoruyor. Kapasiteni zorlarsan çıkıyorsun bir çıt yukarıya hep, aynı yerde kalmak insan doğasına aykırı. Onun için belki bu şişkinlik hissi bendeki, fazla mı saydım yerimde bu aralar. Anladım şimdi doğaya özlemim, sessizliğe özlemim bundan.

 Zaman sanırım sıçrama zamanıdır.