Tarih hocam ağlattı bugün beni..

İstanbul Modern kütüphanesindeyim. Kardeşim müzeyi dolaşırken ben de bir rapor hazırlıyor ve mesajlarımı kontrol ediyorum. E maillerimin arasında bana günlük ilhamlar veren “daily thought”u öylesine beğeniyorum ki bugün Facebook’ tan yayınlamaya karar veriyorum.

Şöyle diyor “Bilgi güneş gibidir nerede parlarsa orada güç hissedilir. Ruhsal konularda bilgi sahibi olursunuz ama onları hareketleriniz ile ortaya koymadıkça gücünü hissedemezsiniz. Haydi bugün sahip olduğumuz bilgiyi kullanıp gücünü hissedelim ”.

Birkaç gündür aslında konsantre olmam gereken şeyler varken, kafamın dağınıklığı sebebi ile nasıl odaklanamadığımı düşünüyorum. Kapatıp gözlerimi çerçöp temizliğini iki dakikada yapıyor ve yenileniyorumJ 

Facebook açılınca kötü olan şey bir göz gezdirmeden edememek, düşüyorum yine tuzağa. Geçen haftadan beri Uğur Mumcu’nun haberleri, onunla ilgili yazılar, meşhur Dikili konuşması hep dolandı durdu. Açamadım yazıları çok istesem de, sadece hatırladıklarım gezindi kafamda. Şimdi aşağılara indikçe mesajlarda sevgili tarih hocam Ayfer Çekiç’in paylaşımını açamadan geçemiyorum. Yazıda 10 yaşındaki bir kızın gözünden görüyorum o kap karanlık yılları, şimdiki aydınlığa dudak bükerek. Otuzlu yaşlarını yaşadığını söyleyen Özge’ye koşup sarılmak, çocukça kabullenişini bağrıma basmak istiyorum.Okumak istereniz link burada.

Allahtan sessiz ve gözden ırak bir köşedeyim, sadece gözlerim değil akıp duran,  artık burnum da devrede, çılgınca çantamda olmayan mendili arıyorum. 

Devamını Oku

Pusula nereyi gösteriyor

Değerlerimizle yaşamak doğrudur da yeniliriz bazen içimizdeki öfkeye

Eğitim gruplarından birisinde çok tatlı bir bayanla tanıştım. 20 kişilik bir gruptu ve yaş aralığı genişti. Güzel, neşeli bir sabah oturumunun ardından öğle yemeğine çıktığımızda, yemeğim elimde yer ararken gözlerim ona takıldı, içinden gelen doğal gülüşü ve masaya daveti ile yalnızlığım geçiverdi. Birlikte yediğimiz öğle yemeğini evlatlarımızın tutumları, aile sevgimiz ve ilişkilerimiz ile yemek tariflerimiz süslese de sonunda sohbet yine iş yeri şikayetlerine geldi. İş yerindeki köklü değişimler sonucu maddi manevi yaşanan hoşnutsuzlukları dinledim.

Değişime kolay kolay ayak uydurmak, çok yönlü bakmak çoğu defa zaman alır her iş yerinde. Yılların alışkanlıklarından , rahatından vazgeçmek kolay mı? 

Yemek boyu dinledim kendince uğradığı haksızlıkları, unvanlardaki adaletsiz dağılımı, onca emeğin boşa gittiği, inancını ve kendini sistemin dışında nasıl hissettiğini.. Tüm bunlar, kuruma karşı olan inancıyla birlikte katkı isteğini de azaltmış. Bunu açık açık ifade ediyor.  O kadar içten döküldü ki kelimeleri..”Benim yerime dünkü çocuk getirildi, bana kibirle ve saygısızca davranıyor bir de utanmadan gözümün içine bakıyor ona bilmediklerini öğreteyim diye. Kızgınım, kırgınım öğretmeyeceğim”. Hem kuruma hem de kendisine saygısızlık ettiğini düşündüğü genç çalışana tepkili. Sustum bir şey söylemedim, sadece ona gülümsedim. Gözlerinden okudum, benden ona hak vermemi istediğini. Baktı ki tepki yok, “nasıl davranayım sence” diye sordu. “Koşulları, iş yerindeki olumsuzlukları, o kişinin kibirli davranışını bir kenara bırak, böyle olmasaydı nasıl davranırsın? Şimdi gözünün önüne getir iş yerini,çalışma mekanınızı ve sana uygun, düzgün koşullarda sor bu soruyu kendine. Bildiğini paylaşıp öğretmek, yardım etmek ister misin?" Gözleri pırıl pırıl, her halinden yardım severlik, hayata bağlılık fışkıran, kendimi yakın hissettiğim Ayşe, bir an durdu, omuzları düştü, gözleri uzaklara gitti ve sonucu gördü. O da bana gülümsedi. Bir an teslim bayrağını kaldıracak sandım ama içindeki reaktif devreye girdi. “Yok yahu Zeynep içimden gelmiyor benim” dedi. Daha fazla konuşmadık ama bildik ikimizde neyin doğru olduğunu.

Değerlerimiz, ilkeler, işte bize yol gösteren pusula. Eğer pusulayı dikkate almazsa, tecrübeli kaptanlarında bir gün karaya oturacağı aşikar. Hava kapalı da olsa, fırtına dalga sallasa da gemimizi, gözümüz de kalbimiz de pusulada olsun.

Değerli günler:-)

Devamını Oku

Ben insanları seviyorum..

Benim twitter listemde genellikle arkadaşlarım, gazeteciler, kitap yazarları, quotes atan siteler var. Aslında bir alışkanlık değil bende twitter, sadece arada sırada aklıma geldiğinde boş kaldığımda, vapurda, otobüste baktığım bir vakit geçirme aracı. Attığım twitlerde sadece kendi blog yazılarımla kısıtlı.

Birkaç zaman evvel retweet edilen mesajlarda çok hoşuma giden üzerinde düşündüğüm bir twit almıştım, sonra da kim atmış aslında bu twiti diye baktım ve gönderdiği diğer mesajlar hoşuma gittiği, beni gülümsetip bazen de düşündürdüğü için takip etmeye başladım. Bugün bir sürpriz oldu ve sessiz sedasız, attıklarını zevkle izlediğim o kişi de beni izleme listesine ekledi. Yani çok fazla paylaşım yapmadığım için hayal kırıklığı yaratmam olası. Belki de bir gün gerçekten karşılıklı sohbet edeceğim bir arkadaşlık bile kurabilirim onunla, kim bilir? Belki de twitter raconu gereği seni ekleyeni sende ekle durumu vardır, olsun varsın.

Ben insanları seviyorum, yeni dostlukları seviyorum. Tanımadığım kişilere gülümsemeyi seviyorum, tanımadığım kişilere ilham vermekten mutlu oluyorum, onları dinlemekten zevk alıyorum. Görmediğim arkadaşlarımı özlüyor ve sadece özlediğim için sebepsiz arıyorum. Demet bana bir gün “nasıl bu kadar yeni insanı hayatına sokabiliyorsun, bir de onlara nasıl vakit ayırıyorsun” diye sormuştu. Düşündüğümde bunun için özel bir çabam olmuyor aslında, kendiliğinden izliyor her şey birbirini. Herkes de öyle güzel değerler var ki, sıkı sıkı kapatsalar bile kendilerini bazen, o değerleri görmek ve  izlemek var olduklarını muhteşem.

Bankadan emekli olduktan sonra bir süre eğitimler vermiş sonra işlerin değişik şekilde gelişmesi ile ara vermek zorunda kalmiştım ancak ben yine eğitim danışmanlığı işime geri döndüm. Yeni insanlarla tanışıyor, onlara ilham veriyor ve onlardan ilham alıyorum. Sadece kendi yaşadıklarımdan değil başkalarının da yaşamlarından da öğreniyorum. Onların şikayet modundan çıkıp, çözüm üreten moda geçtiklerini izlemeyi, tanıdığım tanımadığım kişilerle işbirliği yapmayı seviyorum. Paylaşmayı çok seviyorum, faydalandığım ne varsa herkes de faydalansın istiyorum. Herkes mutlu olsun, ben de mutlu olayım istiyorum.

Hepimize doğamızda var olan mutluluğu ve sevgiyi her nefes alışımızda hissetmeyi diliyorum:-)

Devamını Oku

Hepimize ödüllü günler..

Bir gün uyanmış, elleri boş. “Almışlar” elindekileri..Düşünmüş, ne vardı elimde demiş?

O anda insan çıplak mı hisseder? Ağır mı hisseder? Bomboş, soğuk  bir arazide mi hisseder? Sağa sola gidilecek yollara bakar, çalılar, taşlar, çakıllar, nasıl da çekilmiş sadece onun için serilen halılar.  Kıpırdayamaz, batmasın ayaklarına dikenler, acıtmasın çakıllar. Oturur oturduğu yerde bekler gelsinler diye. Oysa uzaktadır onu sevenler. Seyreder o, açık hava araba sinemasında kocaman ekran karşısında ama ne patlamış mısır var ortada ne de kola. O kocaman perde de oynar onun da içinde olması gereken film. Görüntüler gelir geçer, perde ona el sallar, oyuncular “gel,gel” der, candan yürekten. O sadece yok der kafayı hafifçe yukarı kaldırır, dudaklarının kenarları aşağı çekilir. “Yok ben oraya gelmek için bu dikenleri çakılları geçemem, canım acımasın benim”.

Bedel ödemek esastır bu dünyada, öyle böyle ödersin. Yürürsün dikenli yolda, girersin filmin karesine, unutursun acıyan yerleri, bakarsın yaralar hatta izler  yok olmuş.

Can acısıysa cesaretin bedeli, özgürlüktür onun ödülü.

Hepimize ödüllü günler.

Devamını Oku