Hava bugün biraz mahcup gibi

İnsan doğada neden rahatlar? 

Bu sorunun cevabını uzun zaman önce bir yerde okumuştum. Diyordu ki, "çünkü insanın frekansına en yakın frekans doğanın frekansıdır". Yeşilin, mavinin, ağacın bol olduğu yerlerde ben hemen frekanslarımızın uyumlandığını düşler, onu bedenimdeki tüm hücrelerde hissederim. Bedenim, zihnim ve hava-su-toprak-ateş bir olur. Son zamanlarda ise doğayı daha fazla gözler oldum, sorular sorup cevaplar buldum. Koçlukta onunla işbirliği yaptım. Şehir dışlarına gidemezsem, şehir içinde doğayla yarenlik edecek mekanlar bulup, onları başkaları ile de paylaştım.

Dün Beşiktaş Meydan'da yakalandım büyük öfkesine…

Vapurda, mavinin ardında şehrin acımasızca yayıldığı İstanbul'u seyredip, havayla aramdaki ilişkiye bakarken içimden geçenleri paylaşmak istedim sizinle.

Fiziksel olarak sürekli tacize uğrayıp, uzun süre tolöre etmiş bir insanın artık canına tak edip, kim haklı kim haksız bakmaksızın tozu dumana katarak, önüne geleni yakıp yıkışı gibiydi doğanın çıkışı dün. Biriktirdiklerini kustu, biriktirdiği kocaman öfkesini. Daha önce de verdi uyarılarını da, gözü dönmüş tacizci pek aldırmadı.

Bugün ise yıkan öfkesi dinmiş, nefes alışları daha normale dönmüş, yerini, kurunun yanında yaktığı yaşlara karşı biraz suçluluk duygusu almış gibiydi… Hala onu çok sevenler olduğunu, ona özen gösterenler ve onunla bağını koparmayanlar olduğunu biliyor ve af diliyor gibi mahçup...

Benim de sana söyleyeceklerim var. Seninle uyum içinde yaşayabilecekken, seni bu kadar acıttığımız için çok üzgünüm. Uyumlu yaşamanın daha fazla yolu olduğunu biliyorum. Bilmediklerimi bulup, daha fazla uygulamak için de niyet ediyorum. 

Sevgiyle…

Devamını Oku

Çalışan bir genç kadın olarak vizyon sahibi ve var olmak

Kadınların iş yaşamında üst düzey roller alabilmeleri ve kendi liderlik vizyonlarını oluşturmalarını destekleyen, sevgili Talyaa Vardar’ın öncülüğünde geliştirilen bir programda Eğitmen olarak yer almıştım.

0-5 yıl arası çalışma hayatı olan kadınların çalışma sonunda oluşturdukları vizyonu göz yaşlarını tutamayarak aktarmaları hala beni etkiler. 

Toplumumuzun kadınlardan beklentisi meslek hayatlarında başarılı olmak yerine, “genelde” yuvayı ayakta tutmak, eşine destek olmak. Kadın profesyonel yaşamı tercih ettiğinde doğal olarak kodlarına yerleşen bu beklenti ile aile yaşamında çok daha fazla sorumluluk alıyor, sonunda da yorulup erken havlu atabiliyor. Kadınların yöneticilik pozisyonlarında daha fazla yer almasını şirket yönetim stratejilerinin içine alan bir firmayı ziyaretimizde kadın olan İK direktörü, kadınların genelde orta kademeden sonra alışık olduğu işlerde çalışmayı, bilmedikleri alanlarda çapraz geçişler yaparak üst pozisyonları hedeflemediklerinden bahsetti. Özel yaşamdaki dengenin bozulacağı içsel olarak öylesine yerleşmişki.

Tabi ki kadının mücadele ettiği sadece kendi çemberinde olanlar değil. Şirket içinde çok başarılı politikalara imza atmış ve doğum sonrası işine dönmemeyi opsiyon olarak düşünmeyen bir danışanımın CEO tarafından nasıl şüphe ile sorgulandığını biliyorum. Ayrıca yasal izinlerini kullanıp kullanmama konusunda kendi içinde yaşadığı ikilemi de.

Geçen sene genç kadınlar ile birlikte olduğum o eğitimden sonra, iş yaşamına yeni başlamış olan kadınlara üst düzey yöneticilikte başarılı olabileceklerine ve yapabileceklerine dair özgüvenlerinin artması, kendi yöneticilik vizyonlarını oluşturmaları ve hayatlarında dengeyi koruyarak tatmin dolu bir yaşamı yaratmalarına koçluk yapmak en büyük tutkum haline geldi. Benim için kalbini çarptıran nedir sorusunun en güzel cevabı şuanda bu olsa gerek.

"Ben de varım ve yapabilirim" diyen kadınların çoğalması dileği ile…

Devamını Oku

Oysaki Sadece Bir Mola Vereyim Demiştim

Geçen sene bir arkadaşım geldi evime. Salonumdaki kütüphaneme baktı ve şöyle dedi “Zeynep hep işle ilgili kitapların var”. 

Haklıydı. Kitapların yüzde doksanı yaptığım işle ilgili. Azıcıkta olsa olan edebi kitaplar da daha gerilerde , diğerlerinin arkasında. “Ama ev çok küçük biliyorsun, var daha kitaplarım, kutularda, getiremedim” dedim. Güzel sohbetimiz bitip de misafirim gittikten sonra karşıdaki koltuğa oturup kütüphanemi seyrederek  düşündüm. Kütüphanem aslında o günün koşullarında tam da benim odağımı yansıtıyordu. İşe boğulmuştu, aynı ben gibi. Nerede hayatı akışkanlaştıran, zevk aldığım tatlı güzel molalar? O mola zamanı kütüphanemde bile yoktu. O da benim gibi nefes alamaz olmuş meğer, ikimiz içinde gördüm olanı biteni.

Hayatın bütünselliği, renkleri, endişeleri yanında rahat zamanları, nefes alacak molaları olmalı…

Benimse yaşamadığım “denge”ydi. Bir uca fazlaca gidivermişim meğer. Geleceği kurma telaşıyla yaşamayı atladığım mola zamanları yoktu ki hayatımda. İnsan kendini ne kadar sıkıyorsa, nefes almayı da o kadar unutuyor. Mola zamanları nefes alma zamanı, tazelenme, toparlanma ve güç bulma zamanları.. Denge için doğa, dans, mizahı aldım hayatıma. Yine odaklıyım, bu sefer işe değil de hayata odaklıyım:-)

Birkaç gündür yine işe odaklanma zamanı benim için ama bu sefer molalarımı ihmal etmeden, kendi ihtiyaçlarımı da gözeterek. Kendimi gözetmede  Mindfulness egzersizlerini bir araç olarak kullandım ve hazırladığım Kendinle Dost Olmak Atölye Çalışmasının da çok faydası oldu. Benim için en iyi öğrenme, deneyimden öğrenme..

Ve biraz evvel bilinçli olarak verdiğim mola zamanında, gidip kütüphanemin nefes alması için yarattığım, hala görece küçük olan alandan bir kitap seçtim. Bu kitap Bedri Rahmi Eyüpoğlu’nun vasiyeti üzerine yıllarca saklanarak, sonradan gelininin artık vakti geldi kararı üzerine su yüzüne çıkmış, Nazım Hikmet’in kendi sesinden şiirleri. Kitapla birlikte gelen CD de kayıtlar. 1961 yılında Paris’de yapılan kayıt Bedri Rahmi’nin okuduğu bir şiirle başlıyor. Bunun amacı da eğer bant birinin eline geçerde dinlerse kaydın yasaklı Nazım Hikmete değil, kendine ait olduğunu sansınlar diye… Bedri Rahmi’nin ses tonu öyle etkileyici ki.. Gerisi Nazım’ın kendi sesinden şiirleri. 

Kayıtın en başı “Patırtı yapmayın” diye başlıyor, Eyüpoğlu’nun sesiyle. Bu kadar gerçeğe dokunmak, onu yaşamak hoşuma gidiyor. Zihnim bambaşka yerlere gitti. Bantın yaşadığı macerayı, kayıt anlarını, onların endişeleri, duyguları, cesareti, sevgiyi, hasreti ve dostluğu hissettim yine... 

Saklı kalmış ve tarihe gömülmüş neler neler var.

Kim bilir?

Sizinle hem duygularımı hem de bu tatlı şiiri paylaşıyorum…

İyi pazarlar:-)

YAZ YAĞMURU

Bir yaz yağmuru yağdı içime

ezildi üzüm taneleri camlarımda

gözleri kamaştı yapraklarımın

Bir yaz yağmuru yağdı içime

gümüş güvercinler uçtu damlarımdan

koştu yalnayak toprağım

Bir yaz yağmuru yağdı içime

tıramvayıma atladı bir kadın

ak baldırları ıslak

Bir yaz yağmuru yağdı içime

içimdeki kederi serinletmeksizin

Bir yaz yağmuru yağdı içime 

ansızın başladı dindi ansızın

eski yerinde duruyor sıcaklık

kör demir yolunda paslı kalın

(4.8.1960)

Devamını Oku