Hava bugün biraz mahcup gibi

İnsan doğada neden rahatlar? 

Bu sorunun cevabını uzun zaman önce bir yerde okumuştum. Diyordu ki, "çünkü insanın frekansına en yakın frekans doğanın frekansıdır". Yeşilin, mavinin, ağacın bol olduğu yerlerde ben hemen frekanslarımızın uyumlandığını düşler, onu bedenimdeki tüm hücrelerde hissederim. Bedenim, zihnim ve hava-su-toprak-ateş bir olur. Son zamanlarda ise doğayı daha fazla gözler oldum, sorular sorup cevaplar buldum. Koçlukta onunla işbirliği yaptım. Şehir dışlarına gidemezsem, şehir içinde doğayla yarenlik edecek mekanlar bulup, onları başkaları ile de paylaştım.

Dün Beşiktaş Meydan'da yakalandım büyük öfkesine…

Vapurda, mavinin ardında şehrin acımasızca yayıldığı İstanbul'u seyredip, havayla aramdaki ilişkiye bakarken içimden geçenleri paylaşmak istedim sizinle.

Fiziksel olarak sürekli tacize uğrayıp, uzun süre tolöre etmiş bir insanın artık canına tak edip, kim haklı kim haksız bakmaksızın tozu dumana katarak, önüne geleni yakıp yıkışı gibiydi doğanın çıkışı dün. Biriktirdiklerini kustu, biriktirdiği kocaman öfkesini. Daha önce de verdi uyarılarını da, gözü dönmüş tacizci pek aldırmadı.

Bugün ise yıkan öfkesi dinmiş, nefes alışları daha normale dönmüş, yerini, kurunun yanında yaktığı yaşlara karşı biraz suçluluk duygusu almış gibiydi… Hala onu çok sevenler olduğunu, ona özen gösterenler ve onunla bağını koparmayanlar olduğunu biliyor ve af diliyor gibi mahçup...

Benim de sana söyleyeceklerim var. Seninle uyum içinde yaşayabilecekken, seni bu kadar acıttığımız için çok üzgünüm. Uyumlu yaşamanın daha fazla yolu olduğunu biliyorum. Bilmediklerimi bulup, daha fazla uygulamak için de niyet ediyorum. 

Sevgiyle…